Albanac po kome se zove ulica na Voždovcu

Malo Beograđana danas zna da se Esad Pašina ulica na opštini Voždovac, u mirnom i lepom kraju ovog dela grada, zove po istaknutom albanskom vojnom komandantu i lideru svog naroda između 1912. i 1919. godine. Nažalost, zbog svega što se kasnije dešavalo, mržnje koja se razvila i ratova dva susedna balkanska naroda, njegova uloga u građenju prijateljskih odnosa u Srbiji je potpuno zaboravljena dok je u Albaniji na silu ugušeno svako sećanje na ovog velikog i časnog čoveka.

Na srpskom vojničkom groblju u pariskom predgrađu Tije, među 756 pravoslavnih krstova nalazi se jedan polumesec. Tu je, po sopstvenoj želji da počiva među srpskim vojnicima, sahranjen jedan od vodećih albanskih političara 20. veka, bivši otomanski general i veliki srpski prijatelj Esad-paša Toptani. Svoje mesto u našoj istoriji zaslužio je pomažući srpsku vojsku koja se 1915. godine povlačila kroz Albaniju, čime je sačuvao desetine hiljada života naših vojnika i civila.

Esad-paša potiče iz jedne od najstarijih i najbogatijih albanskih zemljoradničkih porodica Toptani. Vojnički obrazovan na francuskoj Vojnoj akademiji u Sen-Siru bio je šef lične garde poslednjeg turskog sultana Abdula Hamida Drugog. Sa srpskom i crnogorskom vojskom sukobio se tokom opsade Skadra kada je rukovodio turskom odbranom. Posle sedam meseci teških borbi, predao se 23. aprila 1913. godine. Kada je Esad-paša u znak predaje pružio svoju sablju srpskom generalu Petru Bojoviću, on mu je vratio i ponudio da zajedno sa turskom vojskom i oružjem napusti oslobođeni Skadar. Taj viteški gest Esad-paša nikada nije zaboravio i postao je doživotni prijatelj Srba.

Nedugo zatim, Esad-paša postaje ministar unutrašnjih poslova Albanije, oslobođene od turske okupacije, koji se suprotstavljao nametnutom pruskom knezu Vilhelmu fon Vidu koji je odbio da albanskoj sirotinji podeli zemlju koja je pripadala turskim zemljoposednicima. Esad-paša je verovao u Albaniju kojom vladaju njegovi sunarodnici, po ugledu na dve bratske balkanske kraljevine Srbiju i Crnu Goru. Srpska vlada je podržala Esad-pašu u nameri da postane albanski vladar što je i uspeo krajem 1913. godine kada je preuzeo vlast u centralnoj Albaniji. Kada je izbio Veliki rat, Esad-paša nije imao dilemu da podrži savezničke sile, pa je postao protivnik Austro-Ugarske i Nemačke koje su svojski podržavale njegove protivnike u Albaniji u pripremi pobune.

Kada je Esad-paša 17. septembra 1914. godine potpisao Niški sporazum sa predsednikom srpske vlade Nikolom Pašićem koji je podrazumevao zajedničko osnivanje vojnih i političkih institucija, vojni savez i prugu od Srbije do Drača, postalo je jasno da je ovaj albanski političar odlučio da bude na strani Srbije i njenih saveznika. Njegovi pobunjeni protivnici, naoružani od strane Austro-Ugarske, nisu više smeli da čekaju, pa su početkom 1915. godine opkolili Esad-pašu u Draču i zahtevali od njega da objavi rat Srbiji. Uprkos protivljenju saveznika, predsednik srpske vlade Nikola Pašić se odlučio na vojnu intervenciju.

Početkom juna 1915. godine u Albaniju je poslato preko 20 hiljada srpskih vojnika i žandarma. Oni su zauzeli Elbasan i Tiranu, središta pobune, i oslobodili opkoljenog Esad-pašu u Draču. Bila je to mudra i rizična odluka srpske vlade koja je omogućila da se kasnije srpska vojska povuče preko Albanije. Srpsko rukovodstvo je već tada shvatilo da saveznici ne mogu da se dogovore o pomoći srpskoj vojsci u Srbiji, a da Italiji daju koncesije na Jadranu i u Albaniji kako se ne bi pridružila Nemačkoj i Austro-Ugarskoj. U takvoj situaciji Srbiji ništa drugo nije preostalo nego da sama zaštiti svog saveznika u Albaniji i osigura izlaz za svoju vojsku.

Esad-paša ovo Srbiji nije zaboravio, pa je tokom Prvog svetskog rata bio na njenoj strani, omogućivši joj povlačenje preko Albanije. Krajem 1915. godine, Esad-pašina žandarmerija je pomagala srpskoj vojsci obezbeđujući sigurne prolaze, smeštaj i hranu, i učestvujući u sukobima sa albanskim odredima koji su napadali srpske jedinice i izbeglice. On je izdao naredbu da se na teritoriji Albanije prima srpski dinar kao sredstvo plaćanja da bi omogućio srpskim vojnicima koji su se povlačili preko Albanije da kupe namirnice za svoje potrebe.

Dokle se Esad-pašina porodična i oficirska moć prostirala u središnjoj Albaniji srpska vojska se slobodno kretala. Albanska golgota je predstavljala najveću ratnu tragediju srpskog naroda. Od 220 hiljada vojnika koji su krenuli preko Albanije prema Krfu, 150 hiljada ih je stiglo na cilj. Srpski gubici bi bili daleko teži da Esad-paša nije ostao veran sporazumu u tim teškim trenucima. Regent Aleksandar Karađorđević odlikovao je pred napuštanje Albanije Esad-pašu Ordenom belog orla prvog stepena. Posle srpske vojske, Albaniju je napustio i Esad-paša koji je sa svojim jedinicima došao do Soluna. Tu se, zajedno sa Srbima, pod francuskom komandom borio na Solunskom frontu i učestvovao u oslobađanju Srbije.

Posle velike pobede u Prvom svetskom ratu, pod okriljem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, Esad-paša je doveo svoju delegaciju na Mirovnu konferenciju koja je održana u Parizu. On je podneo Memorandum o Albaniji krajem aprila 1919. godine, kojim nastoji da ubedi Parisku mirovnu konferenciju da je on jedina legitimna vlast u Albaniji. Njegove pristalice su sazvale Narodnu skupštinu u Albaniji koja ga je proglasila za kralja.

Dok se spremao za povratak u Albaniju, Esad-paša je ubijen u atentatu 13. juna 1920. godine u Parizu. Ubio ga je Avni Rustemi, politički aktivista i član albanskog parlamenta, koji je bio protivnik saradnje Srba i Albanaca. Esad-pašina porodica je nastavila da neguje dobre odnose sa Srbima. Dok se Esad-pašin sestrić Zogu nije 1928. godine krunisao za albanskog kralja, živeo je u iznajmljenoj vili u Krunskoj 75 u Beogradu. Ubistvom Esad-paše, albanska politička elita odlučila je da svoj nacionalni identitet gradi na mržnji prema Srbiji. Možemo samo da zamislimo kako bi Balkan u prošlosti izgledao da je Esad-paša preživeo i usmerio budućnost svog naroda ka saradnji i miru sa Srbima. To se nije dogodilo, naprotiv.

Njegova iskrena veza sa Srbijom sprečavala je tadašnju Italiju da zauzme celokupnu jadransku obalu mlade balkanske države Albanije i stavi je pod svoj puni uticaj. U vreme komunističke diktature Envera Hodže, od 1945. godine, i njegove patološke lične mržnje prema Josipu Brozu Titu, Jugoslaviji i Srbiji, albanski naučnici su imali zadatak da u potpunosti minimalizuju značaj Esad Paše Toptanija u njihovoj istoriji, zbog čega je danas skoro zaboravljen u albanskom narodu ili nosi auru “izdajnika”.