Prvi stalni muzej u Srbiji bio je Muzeum liceuma koji je osnovan još oko 1841, a kao Narodni muzej otvoren za publiku počeo je da radi 1872. godine.
Odmah nakon njega, kao mesto izuzetne važnosti za Srbiju, bio je osnovan Vojni muzej, i to ukazom kralja Milana Obrenovića iz 1878. godine, odmah pošto je Srbija dobila nezavisnost na Berlinskom kongresu.
Zadatak mu je od prvog dana bio da skuplja i čuva vojne trofeje naše ratne istorije.
Čitave dve decenije Vojni muzej je postojao kao ustanova, a ne kao mesto otvoreno za publiku. Tek 1904. dobio je svoju zgradu koja se nalazila na gornjem platou Kalemegdanske tvrđave.
U toj zgradi danas se nalazi Zavod za zaštitu spomenika Grada Beograda: na nekadašnju ulogu zdanja još uvek podseća ograda ispred ulaza napravljena od deaktiviranih topovskih granata iz Prvog svetskog rata.
U tom skučenom prostoru ipak nije moglo da bude izloženo mnogo predmeta iz, do tada već prilično bogate, ratne istorije.
Sa prelaskom na otvoreni režim, iz muzeja je bio poslat poziv ratnicima i njihovim naslednicima da sve što ima istorijsku vrednost podare muzeju.
Narod se odazvao, a postavka je u narednim godinama zbog toga značajno obogaćena.
Dva svetska rata su, međutim, muzeju donela velika stradanja. Zabeleženo je da je tokom napada na Srbiju u jesen 1915. mnoštvo predmeta evakuisano, ali je deo u vagonima stradao kod Stalaća ili su ga neprijatelji zaplenili i sa sobom odneli.
Za Austrougarsku carevinu posebno je bio interesantan sav materijal koji se odnosio na Sarajevski atentat, kao i na njene prethodne pohode po Balkanu.
Srećom posle Prvog svetskog rata je dosta toga vraćeno, ali je onda usledilo novo razaranje 1941. godine.
Ipak, pravu poharu muzej je doživeo 1944. kada su za istoriju nepoznati počinioci iz nove komunističke vlasti najpre uništili, pokrali ili uklonili eksponate iz spomen sobe posvećene ubistvu kralja Aleksandra u Marseju 1934. godine.
Posebno vredan eksponat, automobil u kom je ubijen jugoslovenski kralj, prebačen je da vozi pomije u vojsci JNA dok se nije raspao. Masku automobila uspeo je da spasi Branislav Petković, osnivač beogradskog muzeja automobila, decenijama kasnije.
U isto vreme iz prethodne zbirke muzeja iščezava pozamašan broj i ostalih posebnih dragocenosti, pa su tako zauvek nestale i zbirke oružja iz vremena kneza Danila Petrovića i dinastije Karađorđević.
Željne da od muzeja naprave poseban memorijal svojoj borbi u Drugom svetskom ratu, nove vlasti počinju već 1945. godine obnovu Vojnog muzeja. Tada se formira i Vojno-geografsko odeljenje Generalštaba u čijem sastavu radi i grupa koja je trebala da obnovi postavku.
Od 1945. ova ustanova menja ime više puta, da bi 1970. dobila naziv Vojni muzej JNA.
Muzej 1951. organizuje veliku izložbu “Oslobodilački rat naroda Jugoslavije 1941-1945.” o desetogodišnjici ustanka, priređenu na praznom prostoru u Gornjem gradu Kalemegdana.
Godine 1956. odlučeno je da se Vojni muzej preseli na novo mesto – u zdanje nekadašnjeg Kartografskog instituta, veoma blizu zgrade u kojoj je do tada bio, i da se još izmeni njegov karakter.
Karakter muzeja postaje takav da se u njemu prikazuju događaji i eksponati iz prošlosti drugih naroda iz tadašnje Jugoslavije, i dominantno obeležen ideologijom komunizma.
Na dan oslobođenja Beograda 20. oktobra 1961. otvara se nova postavka. Eksponati se sad prostiru na 2.300 kvadratnih metara, a čak polovina je bila posvećena revoluciji i Titu.
Vojni muzej posedovao je u tom trenutku vrlo vredne eksponate: mač ilirskog kralja, šlemove i mačeve rimskih i germanskih ratnika, oružje i opremu istaknutih vođa Prvog i Drugog srpskog ustanka, zbirke oružja iz seljačkih buna Hrvatske i Slovenije u 14.veku, iz Vojne krajine, “Ilindenskog ustanka” u Makedoniji…
Ipak, s obzirom na činjenicu da je proistekao direktno iz vojnog muzeja Kraljevine Srbije, u ovom muzeju nisu mogle da se zanemare stvari koje su se odnosile na srpsku istoriju.
Tako su ipak kubure i dvozupci Hajduk Veljka i Stevana Sinđelića dobili posebno mesto, kao i vojvodske zastave iz Prvog srpskog ustanka, brzometke sa srpsko-turskih ratišta…
U muzeju su se zahvaljujući potomcima našli i predmeti koji su pripadali vojvodama Stepanoviću, Putniku, Mišiću i Bojoviću, a među darodavcima se pominje i knez Pavle Karađorđević.
Nažalost, stanje eksponata koji se nalaze ispred muzeja, u rovu tvrđave, najpre retkih tenkova i topova iz oba svetska rata, danas odaje tužnu sliku usled zapuštenosti i nemara.
Nasleđe koje svaka država brižljivo čuva kao vredan podsetnik na prošlost i upozorenje na ratove koji su se vodili, nekim neobjašnjivim čudom na Kalemegdanu je poslednjih godina prepušteno rđi i truljenju, pa je možda poslednji trenutak da se sačuva ono što je uspelo da preživi slavne i teške bitke, ali neće nebrigu.
Beogradske priče – Ljudi, ulice, trotoari, prolazi, sudbine…
