Beograđani su osamdesetih godina bili daleko napredniji od stanovnika mnogih metropola u Zapadnoj Evropi. Dok su tadašnji Evropljani koristili alarm satove za budjenje prilikom polaska na posao, u Beogradu se javila nova moda: broj “narudžbina” za prvo “Dobro jutro” u odnosu na broj telefonskih priključaka u našoj prestonici bio je daleko veći nego u prestonicama poput Beča, Berlina, Pariza… Voleli su naši ljudi da ih u cik zore iz dubokog sna probudi prijatan glas telefonistkinje PTT, a ne da skaču na zvono sa časovnika.
Iz Glavnog telefona u Katićevoj ulici u januaru 1987. godine buđeno je svakog radnog dana čak 12.000 pretplatnika na čitavoj teritoriji Beograda.
Možda je razlog malog interesovanja za buđenje na Zapadu bio i u ceni ove usluge. Tamošnji korisnici bi se, čini se, u ono vreme radije menjali sa Beograđanima sa računom za ovu uslugu, s obzirom da se kod nas ona naplaćivala svega 20 tadašnjih dinara.
Početkom te 1987. godine uveliko se pričalo i o uvođenju automatskog načina buđenja. Jer, iako je već nastupila era elektronike naše telefonistkinje su svaki poziv obavljale ručno. Zbog toga se dešavalo i da “Dobro jutro!” stigne 15 minuta ranije ili čak sa zakašnjenjem. Najkritičnije je, kažu, bilo u “špicu” od pet do sedam sati ujutru kada je dvadesetak službenica PTT trebalo da okrene više od 3.000 telefonskih brojeva.
Iz beogradskog PTT-a tih dana stizala su obećanja da će se svi ovi tada ogromni problemi za žitelje glavnog grada rešiti puštanjem u rad najnovije centrale “Nikola Tesla” urađene prema švedskoj licenci.
Beogradske priče – Ljudi, ulice, trotoari, prolazi, sudbine…
