Kada su tadašnje jugoslovenske vlasti 1936. godine angažovale nemačkog arhitektu Vernera Marha da projektuje budući Olimpijski stadion u Beogradu, na Kalemegdanu, nisu ni slutile da će se iza sportske svrhe provući i nešto drugo: opsednuti mitovima, paraistorijom i sopstvenim tezama o poreklu germanske rase – što je sve bilo osnova sumanute nacističke ideologije – Hitlerovi nacisti u pripreme za izgradnju odmah uključuju i arheološka ispitivanja.
U Beograd dolazi glavni istoričar “Nemačkog arheološkog instituta”. On izjavljuje tadašnjnjoj beogradskoj štampi da Marhov „umetnički san predstavlja redak i veliki nemački kulturni čin koji bi doprineo staroj nemačkoj slavi Beograda”!
Od Olimpijskog stadiona i kandidature Beograda za Olimpijske igre 1948. godine nije bilo ništa jer su nacisti 6. aprila 1941. napali, okupirali i rasparčali Jugoslaviju, a njenim narodima nametnuli surovu okupaciju.
Sa uspostavom nacističke vlasti počinju i neke neuobičajene mere: dok traje teror nad Beograđanima i broj žrtava ubijenih u logorima svakodnevno raste, kalemegdanski Donji grad biva ograđen i u potpunosti odsečen od sveta 20. oktobra 1941. nakon naredbe o „održavanju i zaštiti istorijske tvrđave Beograda”, i odmah zatim krenula su prva arheološka iskopavanja i „radovi na raščišćavanju terena”.
Nekoliko meseci kasnije, početkom 1942. godine, kvislinška vlada Milana Nedića daje “saglasnost na monopol” nacističkim gospodarima života i smrti u Beogradu da započnu “istraživanja“.
U aprilu 1942, direktor „Berlinskog muzeja za praistoriju i ranu istoriju”, arheolog Vilhelm Unvercagt, zajedno sa još nekoliko visokih nacista zaduženih za izmišljanje svojevrsne paraistorije, započeo je na Kalemegdanu traganje za materijalom koji će potvrditi ideju o transformaciji Beograda u „grad Princa Eugena – PrinzEugenstadt”.
Jer, tokom kratke austrijske vladavine početkom 18. veka, Beogradu je bilo pomenjeno ime u čast princa Eugena Savojskog koji je komandovao vojskom koja ga je osvojila i proterala Turke. Ta kratka istorijska epizoda služila je nacistima za “potvrdu” nekakve “ideje” da je Beograd nemački grad na Dunavu.
Iskopavanja su vršena su tokom 1942. i 1943. godine, a prekinuta su nakon prvih savezničkih bombardovanja Beograda u proleće 1944. Istovremeno, dok su nacistički arheolozi kopali, započeti su i radovi na uređenju čitavog platoa i njegovom pretvaranju u park kakav tu postoji i danas. Kao radnu snagu angažovali su srpske studente, prinudne radnike i ratne zarobljenike.
Tokom ovih radova otkriveni su delovi keltskih i gotskih naseobina, ostaci utvrda iz rimskog doba kao i ono što je naciste inicijalno dovelo u Beograd: ostaci iz vremena Eugena Savojskog. Deo iskopanog materijala je nakon početka savezničkih bombardovanja prenet u Treći rajh i o njima se danas više ništa ne zna, gde i kako su završili. Tokom radova na iskopavanju i izgradnji parka zatrti su temelji “artiljerijske kasarne” iz 1723. godine, ali je zato kapija Karla Šestog bila detaljno obnovljena da bi u bombardovanju 16. aprila 1944 bila delimično oštećena.
Danas je poznato i da je vrh nacista u Trećem rajhu zahtevao od okupacionih komandanata na terenu, u Srbiji, da se Beograd, kao „tvrđava Rajha”, dovede u neposrednu vezu sa rudnicima u Boru i Đerdapom, i oko njega formira “zaštitno područje Banat” kako bi se formirala „zemlja podunavskih Švaba” pod nazivom “Eugenijena” koja bi bila čvorište na Dunavu kao životnoj arteriji nacističke države.
Urbanista po profesiji, radi već dugo kao konzervator umetničkih dela iz epohe 19. veka u EU. U slobodno vreme izučava istorijski razvoj fortifikacija, sa osvrtom na otomanske i austrijske utvrde na Balkanu.
