Obilić i Sinđelić – prezimena su legendarnih heroja naše istorije, jednog iz 14. i drugog iz 19. veka.
Ali, u novijem vremenu, to su komšije na obodu Vračara. Reč je o pomalo skrajnutim i zaboravljenim beogradskim fudbalskim klubovima, sa dugom i bogatom tradicijom.
Fudbal se izuzetno negovao u nekadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji, kada su osnovana i ova dva kluba. Igrali su i tokom Drugog svetskog rata da bi, po oslobođenju 1945. godine, i promene državnog uređenja, bili prinuđeni da sprovedu ponižavajuće odluke i imena zamene nekim “manje srpskim”. Ipak, već pedesetih godina 20. veka takva politika pokazala se neodrživom i klubovi su zablistali pod starim, jakim imenima.
Danas, ovi klubovi daleko su od slave koju su imali. Naročito “Obilić”, koji je devedesetih, u vreme krize, nizao ozbiljne uspehe.
Ovaj klub je, inače, stariji od “Sinđelića”, osnovan je 1924. godine. Ima i stadion sa 4.508 mesta, na kome su domaćini u žuto-plavim dresovima.
Od samog početka, bila je reč o uspešnom klubu. Dolaskom komunista na vlast, ime Miloša Obilića više nije bilo poželjno, bar neko vreme.
Dobio je tako lokalpatriotsko ime “Čuburac”. Već 1952, spajanje sa “Šumadijom” iskorišćeno je kao prilika da se vrati staro ime.
Komšijski “Sinđelić” osnovan je 1937. godine. Nakon niza prijateljskih utakmica pred rat počinje i sa takmičenjem. Tokom okupacije ubrzo se povukao iz takmičenja, a onda je usledila nova era kluba.
Naravno, po oslobođenju, kada je u novoj Jugoslaviji, ipak morao da se povinuje diktatu da promeni ime.
Godine 1945. “Sinđelić” i “Hajduk” pristupaju fiskulturnom društvu ne baš atraktivnog imena – “Drvodeljac”. Kasnije su se spojili sa društvom “Građevinac” i 1950. godine dobili novo, za tu epohu baš prikladno ime, “Graditelj”.
Ipak, iste godine vraća se i staro ime, pa je “Sinđelić”, ako ne baš prepoznat po uspesima, ipak poznat po svojoj adresi, kao jedna od onih malih legendi Vračara.
Beogradske priče – Ljudi, ulice, trotoari, prolazi, sudbine…
