Ne postoji kamen na Kalemegdanu i Beogradskoj tvrđavi, a da se iza njega ne krije čitava jedna istorijska priča.
Mnogi spomenici su preneti u okrilje Beogradske tvrđave iz drugih delova grada ili države, predstavljajući tako, svojevrsni muzej naše istorije na otvorenom.
Bio on još iz antičkih vremena Rimljana, preko srednjevekovne Srbije i ropstva pod Osmanlijama, do spomenika značajnim ličnostima iz 19. i 20. veka.
Šetači, tako, idući ka Crkvi Ružici kod Dizdareve kule zasigurno krajičkom oka spaze neobičan vremešni nadgrobni spomenik, na kome se jasno ističu krst i – ruka.
To je spomenik Moisava Pripkovića.
Nema mnogo podataka o ličnosti kojoj je spomenik posvećen, ali s obzirom na to da je čovek živeo u srednjem veku, teško je dobiti mnogo više podataka od onih koji nam daju uklesana slova.
Naime, u pitanju je stećak – uglavnom srpski srednjevekovni nadgrobni spomenik kakav se mahom podizao u Hercegovini, ali su pronalaženi i u Raškoj oblasti, kao i u zapadnoj Srbiji.
Stećci svedoče o životu Srba na ovim prostorima pre naleta Turaka, a do sada ih je pronađeno više od 66 hiljada!
Retki su, međutim, stećci sa natpisom, a gotovo na svima njima uklesana su ćirilična slova.
“A se leži Moisav Pripković…”, početak je teksta koji se u današnje vreme ne razume sa lakoćom.
Sa strane piše “Ali smrt umorila…”
U natpisu se spominju Novak, Dragutin, koji je pokojniku bio brat i koji je spomenik podigao, kao i Petko.
Pa ipak, potrebno je mnogo truda da ih dešifrujete.
Stećak na Kalemegdanu uredno je “potpisan”.
Tekst je detaljno istražen, ali u pitanju je staroslovenski jezik, sa mnogo nama nepoznatih slova. Ne samo da je teško razumeti jezik, već i kontekst u kome je posveta pisana.
Zna se da je spomenik u 19. veku prenet u Beograd iz okoline Loznice. Preciznije, sa desne obale Drine. Nalazio se originalno kod mesta Brasina, koje i danas postoji na putu Loznica – Mali Zvornik. Prema pretpostavkama arheologa, potiče iz ranog 15. veka.
Beogradske priče – Ljudi, ulice, trotoari, prolazi, sudbine…
