Podsetnik na vreme “omladinskog sporta” i nostalgičnih epoha

Treći beogradski stadion po veličini i značaju, i domaći teren jedinog “pravog” beogradskog kluba, u stanju je koje, nažalost, ne odražava sasvim takvu njegovu poziciju, ali ni slavnu istoriju…

OFK Beograd, kao što mu i ime kaže, simbolično se tako vezao baš za Beograd. “Zvezda” i “Partizan” su daleko više nacionalni nego gradski klubovi.

Inače, i sama skraćenica OFK trag je nekih iščezlih vremena, konkretno, epohe komunizma: Omladinski Fudbalski Klub. Pojam omladina danas nema onaj prizvuk i značaj kao što ga je imao odmah posle 1945. godine.

Skriven na staroj Karaburmi, tik uz nekadašnju “Batalaku“, današnji kružni tok, ovaj stadion vidljiv je tek kada ulicom Dragoslava Srejovića krenete prema Mirijevu.

Čitav kraj poneo je ime po – stadionu, mada se češće koristi nezvanični naziv Bogoslovija koja se nalazi na samom kružnom toku. Naravno, tokom epohe komunizma, izbor za naziv okretnice tramvaja je pao na Omladinski stadion, ma kako se Bogoslovija svojim položajem i značajem nametala.

Na jednom od ulaza vidi se dobrano narasla trava, stolice i natpis OFK Beograd, a tu je i mural fudbalera koji je jednom davno proslavio OFK… Legendarni golgeter Slobodan Santrač.

Za ondašnje vreme veliki stadion, otvoren je davne 1957. godine i od početka bio domaći teren za BSK, preteču OFK. I skraćenica BSK u sebi je sadržala identitet: Beogradski Sportski Klub.

Kada bi se uloženi novac u izgradnju stadiona “preveo” u današnju valutu, cena mu je bila oko 1,4 miliona evra.

Na nekim stvarima u ondašnjoj zemlji koja je tek stajala na noge nije se štedelo.

Kuriozitet je da prvu utakmicu na novom stadionu nisu odigrali domaćini, već klubovi “Radnički” i “Spartak”. Tek su sledeći na teren izašli igrači BSK, koji su savladali “Budućnost” iz Podgorice.

Na stadionu je u “najboljim danima” bilo i do 30.000 navijača (kapacitet je danas zvanično 19.100, od čega je 10.600 za sedenje).

Omladinski stadion danas vapi za rekonstrukcijom, jer je poslednji put bio obnavljan daleke 2000. godine.

Iako tim arhaičnim formatom, i lokacijom, nekako marginalizovano, ovo igralište je danas neobičan trag, gotovo zamrznut u vremenu, jedne drugačije epohe i ideologije u kojoj je masovni sport, pored zabave, bio i deo “vaspitavanja” omladine. Zato, kada sledeći put prođete ovuda, imajte na umu da ne gledate “običan” stadion već ipak – jedan nesvakidašnji podsetnik na beogradsku prošlost.