Prva filmska projekcija izumitelja sedme umetnosti, Braće Limijer, održana je decembra 1895. godine u Parizu.
Samo šest meseci kasnije, Andre Kar, fotograf, i Žil Žiren, mehaničar, koji su bili zastupnici braće Limijer, donose prve filmove u Beograd.
Dan uoči javnog prikazivanja, kako bi se upoznali sa „novim svetskim čudom“, filmovi su ekskluzivno prikazani beogradskim novinarima i “visokom društvu” u vili na Topčiderskom brdu, tako da su 6. juna 1896. sve naslovne strane najavile nesvakidašnji događaj u prestonici.
Promoteri su izabrali kafanu „Kod Zlatnog krsta“ na Terazijama, omiljeno sastajalište umetnika, već poznato po izložbama i večernjim skupovima, za prvu javnu projekciju u Beogradu.
Program je bio sličan prvoj pariskoj projekciji, a prikazani su filmovi „Ulazak voza u stanicu“, Kupanje u moru“, „Riblja pijaca u Marselju“, i „Rušenje zida“.
Sledeće godine, Andre Kar ponovo dolazi u Srbiju, gde snima prve kratke filmove na ovom tlu, kao što su „Kalemegdanska šetnja“, Tramvajska stanica na Terazijama“, i još desetak sličnih. Ti snimci, nažalost, nisu sačuvani.
Sledećih godina, sa porastom zanimanja građanstva za kinematografiju, u Beogradu su najmanje jednom godišnje gostovali najslavniji evropski putujući bioskopi, „Narten“, i „Bahmajer“, a prvi Srbin koji se ovde bavio prikazivanjem filmova bio je Stojan Nanić iz Zaječara, vlasnik “Prvog srpskog kinematografa”, koji je prikazivao filmove već od 1900. godine.
Posle nekoliko godina sporadičnih putujućih projekcija, u Beogradu je 1908. godine otvoren prvi stalni bioskop, u hotelu „Pariz“. Otvorio ga je Svetozar Botorić, koji je ujedno bio i prvi srpski producent.
Botorić je angažovao francuskog snimatelja Luja de Berija koji je snimio oko 20 repotraža, a i veći broj filmova iz Balkanskih ratova, kao i poznatog glumca i reditelja Čiča Iliju Stanojevića.
Nedavno je u Filmskom arhivu u Austriji pronađen veliki deo Botorićeve zaostavštine za koji se smatralo da je zauvek izgubljen. Među tim filmovima je pronađena su i dva koja se smatraju prvim srpskim igranim ostvarenjima, “Život i delo besmrtnog vožda Karađorđa”, kasnije nazvan samo “Karađorđe”, kao i “Ulrih Celjski i Vladislav Hunjadi” oba iz 1911.
Do izbijanja Prvog svetskog rata u leto 1914. godine, u Beogradu je već radilo 18 stalnih bioskopa. Pravi bum u Beogradu bioskopi doživljavaju sredinom tridesetih godina 20. veka, da bi opet postali masovno popularni od početka sedamdesetih, sa masmedijskim usponom filma i početkom FEST-a u Beogradu.
Posle 2000. godine biće zatvoren najveći deo nekadašnjih bioskopa, a zameniće ih tek od skora ultra moderni i nezamislivo tehnički opremljeni IMAX bioskopi po tržnim centrima, nekoliko manjih privatnih, i sale u obnovljenom Domu sindikata, danas Kombank dvorani.
Danas je malo poznato da se u Muzeju jugoslovenske Kinoteke u Uzun Mirkovoj ulici, blizu Kalemegdana, nalazi originalna kamera braće Limijer, svetski unikat neprocenjive vrednosti.
Beogradske priče – Ljudi, ulice, trotoari, prolazi, sudbine…
