U današnje vreme kada u paketima kablovskih operatera stoje ponude za gledanje stotina TV kanala, a sam pojam kablovske televizije je “opšte mesto”, malo ko se seća da je u nekim ranijim i drugačijim, a uopšte ne tako dalekim, vremenima Beograd bio jedan od prvih gradova u Evropi koji je još 1987. godine imao – svoju kablovsku televiziju.
Taj tadašnji novitet i totalni ekskluzivitet, u gradu gde su postajala samo dva televizijska kanala, bio je uveden samo u novoizgrađenom naselju Cerak 2.
To naselje, sagrađeno na mestu gde je bila gusta hrastova šuma koja je zbog radova posečena, podigla je Jugoslovenska narodna armija JNA za svoje oficire i njihove porodice, i delom za civile koji su imali neku “vezu” da dođu do stana u tom prestižnom naselju svoje epohe.
Jedna od tačaka prestiža bila je i – sopstvena kablovska televizija!
Projektom je bilo predviđeno da četiri hiljade stanova dobije svoje kanale. Dok je ostatak Beograda mogao da samo gleda Televiziju Beograd 1 i 2, na Ceraku su vladali drugačiji medijski uslovi.
Kablovska televizija samo za jedno naselje izvedena je po ugledu na slične projekte u Americi koji su tamo već bili rađeni decenijama ranije.
Pored četiri kanala sa posebnim programom, privilegovani stanovnici Ceraka su pored toga mogli da gledaju i kanale koji su za ostatak zemlje bili “misaone imenice”: Super, Sky, SAT-1, RAI i mnoge druge strane televizije.
Beogradske novine su pisale o tome kako su stanovnici Ceraka bili u čudu kada su se uselili u stanove i shvatili da im antene uopšte nisu potrebne i da prvi u Beogradu imaju TV kabl.
„Кabl se uvodi po sličnom sistemu kao i telefon, a ja to volim da uporedim s toplovodom” objašnjavao je tada urednik ove televizije Nebojša Đukelić, čuveno televizijsko “lice” te epohe. „Jasno je da je ovaj naš mali korak – možda i za Beograd nije ništa brojka oko četiri hiljade ljudi, koliko otprilike gleda taj program – istorijski, najviše zbog programa koji specijalno radimo za ovo naselje kablovska televizija može mnogo dati, ako se pravilno slede svi njeni dometi”, rekao je tada medijima ovaj vizionar.
Đukelić je program kreirao u saradnji sa Miloradom Bajkovićem, mladim i agilnim predsednikom mesne zajednice.
Ostalo je zapamćeno da je jedan od priloga bio i prenos posete tadašnjeg gradonačelnika Beograda Aleksandra Bakočevića domu potpukovnika Srpka Đokića u novogodišnjoj noći dočeka 1988. godine.
Ostatak programa bile su reportaže o ljudima iz tog naselja koji su čekali posao, priča o porodici koja je uredila najlepši balkon u naselju, najboljoj domaćici…
Prvih januarskih dana te 1988. prikazivane su po prvi put i utakmice američke NBA košarkaške lige, tada jedna od najželjenijih stvari koje nije bilo moguće igde videti, a tokom februara premijerno i “Hronika FEST-a”.
Nakon toga došla je i „Festovizija“, program koji će se prikazivati 24 časa, uz moderne muzičke spotove s kraja osamdesetih, razgovore s gledaocima i razna dešavanja na ovom čuvenom beogradskom filmskom festivalu.
Povezani su Sava centar i hotel „Interkontinental“ sa Cerakom, pa su ljudi iz centra grada ili drugih krajeva odlazili kod prijatelja na Cerak da cele noći gledaju šta se dešava na Festu.
Naredne 1989. godine Đukelić je pozajmio još predajnika od vojske i signal Festovizije mogao je da se vidi i šire od Ceraka.
Tako je nastao Treći program Beogradske televizije.
Beogradske priče – Ljudi, ulice, trotoari, prolazi, sudbine…
