Velike prolećne poplave koje su zahvatile Beograd u maju 1924. godine bile su izazvane strahovitim kišama koje su padale tih dana u prestonici. Posle dugotrajne suše, pljuskovi su zasipali grad po nekoliko sati. Ceo saobraćaj bi stao, a ljudi su unezvereno prisustvovali svojevrsnom potopu.
Čitavi krajevi na Dorćolu, Sava-mali, oko Slavije i Čuburi bili su potopljeni i neprohodni, a voda se iz viših delova grada slivala na niže i pravila haos. Kolika je snaga vode bila govori podatak da su mnoge barake bile tih dana srušene, a u Knez Mihailovoj gde se kopala kanalizacija nije uopšte moglo da se prođe pošto je blato bilo do kolena.
Beograđani su strahovali i od samog pogleda u nebo. Posebno loše iskustvo već su imali žitelji Savamale kada je voda došla do hotela „Bristol“, a na Dorćolu je bila ugrožena i osnovna škola. Ljudi su čamcima spasavali sebe i svoje pokućstvo, a ti dani ostali su upisani crnim slovima u istoriji Beograda.
Od vode koja je nadirala sa svih strana, prolaznici nisu imali gde da se sklone. One malo nespretnije lako je povlačila, pa tako u Grobljanskoj ulici (danas Ruzveltova), gde je bila ćuprija, bujična voda umalo nije odnela jedno šestogodišnje dete pravo u smrt. Zaglavio se u obližnjem jarku, odakle su ga ljudi jedva izvukli.
Najugroženije su bile barake u Pištolj mali, delu Dorćola koji je zahvatao prostor od ulica Visokog Stevana i Gundulićevog venaca ka Dunavu. Voda koja se slivala sa vrha grebena, od Knez Mihailove i u vodopadima jurila ka Dunavu, razarala je ovo ubogo naselje, nemilosrdno rušeći čatrlje koje su ga sačinjavale.
Ali, poplave osim prvog talasa štete, ostavile su u nižim delovima grada, uz obale Save i Dunava, još jedan težak problem: velike bare koje su predstavljale ozbiljnu pretnju po zdravlje Beograđana. Jer, u barama se veoma brzo pojavio veliki broj malaričnih komaraca.
Deset dana zaredom opštinski kamioni dovozili su stotine kubnih metara đubreta iz celog grada kako bi zasipali bare. Kako se đubre istovarivalo na samo 50 do 100 metara od velikog broja kuća i radionica u tom kraju, smrad je bio nesnosan i predstavljao je novi problem koji se morao rešiti.
Neažurnost opštine je dovela u pitanje život i zdravlje građana, jer se u blizini mesta istovara nalazilo oko 100 kuća sa 300 porodica. Sve ovo uticalo je na rad i zdravlje radnika u obližnjoj stolarskoj radionici u kojoj je bilo zaposleno 25 radnika, u mehaničkoj i elektro-tehničkoj bilo ih je po 30, kao i u grafičkom institutu „Narodna Misao“ sa više od 50 radnika.
U novinama se isticalo da ovaj potez pokazuje “apsolutnu pasivnost” opštinske uprave i “pozvanih organa koji se nisu potrudili da misle šta rade, a kamoli da dođu na lice mesta i da osete nepodnošljivu atmosferu” koja guši stanovnike i radnike, i dodatno preti njihovom već ugroženom zdravlju.
Pokušavajući na ovako nepromišljen način da spreči opasnost od malarije, beogradska opština terala je mnogobrojno stanovništvo i radništvo u opasnost najgorih zaraza i neizbežne tuberkuloze. Sprečavajući malariju izazivali su tuberkolozu!
Naglašavalo se da, povrh loših poteza gradske uprave, i beogradska Električna centrala na Dorćolu “podiže čitava brda pregorelog uglja kojim bi se, sa mnogo manje rada i troška mogle da zatrpaju te bare bez ikakve opasnosti za zdravlje stanovništva”. Ipak, do toga nije došlo.
Centrala će nastaviti da radi još dugo, a Dorćol, Savamala i ostali priobalni delovi grada naći će se na udaru poplava još mnogo puta, čak sve do 21. veka. Ipak, nikom više nikada nije palo na pamet da taj problem rešava – đubretom.
Beogradske priče – Ljudi, ulice, trotoari, prolazi, sudbine…
